We mochten het hier in een vrij recent verleden al meermaals hebben over deze Canadese songsmid, die ons dezer dagen oprecht verblijdt met zijn -voor zover we konden nagaan- vijfde plaat, net als de voorgangers, opgenomen voor het Black Hen-label van Steve Dawson, die niet alleen weer wonderlijke dingen uit allerlei snaren (gitaar, Weissenborn, pedal steel) tovert, maar ook mee aan de knoppen zat als co-producer. Dat doet overigens ook Fats Kaplin, maar dan op ukelele, banjo en fiddle. Verder zaten mee aan dit fijne feestmaaltje:JeremyHolmes op bas en mandoline, Gary Craig aan de percussie en Keri Latimer -vroeger een beetje bekend van bij Nathan- als backing vocaliste.

Ik vind dat een erg fijn gezelschap, waar je begrijpelijkerwijze graag mee naar buiten komt, zeker als het songmateriaal deugt. En dat doen ze zo geen klein beetje: Patershuk schrijft songs die, geheel in de stijl van een John Prine, vaals-eenvoudig klinken. Je denkt als luisteraar vanaf de eerste keer dat je deze of gene melodie zelf had kunnen -of minstens willen- bedenken. Het vloeit er allemaal volkomen organisch uit, dat je er alleen maar jaloers kunt van zijn. De zangstem van Matt doet ons dan weer in de verte aan Jeffrey Foucault denken en de wezens, mens of dier, waarover Matt zingt, bevinden zich meestal in situaties die hen dwingen tot -zoals de plaattitel aangeeft- een extra tandje moeten bijsteken om overeind te kunnen blijven, hal helaas niet altijd succesvol verloopt.

Het bijzondere aan de songs is dat Matt een heel eigen empathische taal gebruikt om zijn personages vorm te geven. Zo gaat “Johanna” over een vouw die nergens kan aarden en zingt Matt haar toe dat hij hoopt dat ze kan blijven zwerven en dolen op de best mogelijke manier, al weet iedereen dat het ooit slecht zal aflopen met haar. “Sunny” bespeelt een vergelijkbaar thema: Sunny is een vrouw die in een toxische relatie zit en daaruit zou moeten wegraken. Wat zal ze uiteindelijk doen? ’s Mensen lot is aan de beurt in “Turn the Radio Up”: als je wat ouder wordt, is het samenleven wat lastiger dan het was, toen je jong was, maar het blijft even goed. Matt hééft iets met paarden en schreef dus een song over een circuspaard, dat verliefd wordt op een wezen dat ver beneden zijn eigen stand gerangschikt moet worden. The second law of Thermodynamics” is een vervolg op een song van een paar jaar geleden en beschrijft, in begrijpelijke termen, hoe alles in ons heelaal de neiging heeft de dichtst bijzijnde weg naar de chaos te willen inslaan.

Als je even goed luistert en leest, merk je dat alles en iedereen, die bezongen wordt, een klein tandje zal moeten bijsteken om uit een ongewenste situatie te kunnen loskomen. Zelfs het nieuwe gebit van Shane MacGowan ontsnapt er niet aan, al kun je hem tegenwoordig zien fluoresceren in het donker…. Heel fijne, gevoelige luisterplaat van een geweldige songschrijver, die dringend aan ontdekking toe is. Tandje bijsteken misschien?

(Dani Heyvaert)